تاریخ: 24 مهر 89
امیرحسین احتشامی
داربی 69 نهم دو تیم پایتخت اگر چه با یک گل به سود آبی ها به پایان رسید اما تنها صحنه قابل توجه این مسابقه همان تک گل فرهاد مجیدی در نود و یکمین دقیقه بازی بود و جز آن نمی توان صحنه ای قابل توجه را پیدا کرد.نمایش دو تیم پر طرفدار کشور را می توان به کل فوتبال کشور تعمیم داد. جایی که بهترین بازیکنان این کشور حتی از دادن دو پاس سالم عاجز هستند یا کنترل توپ توسط بازیکنان دو تیم آبی و قرمز راهی جز خارج از زمین پیدا نمی کند و ارسال از کناره ها که جز یکی دو صحنه، اغلب بدون هدف و با سرعت نامناسب صورت می گیرد. اما پرسش اصلی این است آیا می توان حساس ترین مسابقه فوتبال کشور را تماشاگر شد و اندک صحنه جذاب و تماشایی ندید؟ پس داعیه بهترین تیم آسیا و فوتبال برتر و هزاران عنوان پرطمطراق را چگونه می توان هضم کرد؟
اما برای این که بدانیم چرا کیفیت داربی پایتخت تا این حد نازل است بازگشتی به گذشته می تواند راهگشا باشد. چناچه نخستین داربی دو تیم رادر سال 1347 را مد نظر قرار داده و قهرمانی تیم ملی ایران را در جام ملت های آسیای 1968 را بنگریم ما را به این نتیجه رهنمون خواهد ساخت که در تمام سال های گذشته حاصل آن داربی های حداقل دو دوره قهرمانی در جام ملت های آسیا به سالهای 1972 و 1976 وراهیابی به جام جهانی 1978بوده است. اما داربی های اخیر پایتخت جز یاس و ناامیدی یا تساوی های پی در پی آزار دهنده و یا برد یکی از دو تیم با حداقل نتیجه و اتکا به حوادث بازی چه در پی داشته است. حال سرنوشت افشین قطبی با بازیکنانی بی رمق و پراشتباه دو تیم در جام ملت ها چگونه خواهد شد. اگر این بازی عصاره فوتبال کشور تلقی شود چگونه می توان به نتایج تیم ملی امیدوار بود و از آنها انتظار قهرمانی داشت. شاید در پایان باید تنها به تیم ذوب آهن و شاگردان منصور ابراهیم زاده دل بست و امیداور بود که با عبور از سد الهلال و راهیابی به فینال لیگ قهرمانان اندکی مرهم بر درد های تمام نشدنی این فوتبال رنجور باشند.
امیرحسین احتشامی
داربی 69 نهم دو تیم پایتخت اگر چه با یک گل به سود آبی ها به پایان رسید اما تنها صحنه قابل توجه این مسابقه همان تک گل فرهاد مجیدی در نود و یکمین دقیقه بازی بود و جز آن نمی توان صحنه ای قابل توجه را پیدا کرد.نمایش دو تیم پر طرفدار کشور را می توان به کل فوتبال کشور تعمیم داد. جایی که بهترین بازیکنان این کشور حتی از دادن دو پاس سالم عاجز هستند یا کنترل توپ توسط بازیکنان دو تیم آبی و قرمز راهی جز خارج از زمین پیدا نمی کند و ارسال از کناره ها که جز یکی دو صحنه، اغلب بدون هدف و با سرعت نامناسب صورت می گیرد. اما پرسش اصلی این است آیا می توان حساس ترین مسابقه فوتبال کشور را تماشاگر شد و اندک صحنه جذاب و تماشایی ندید؟ پس داعیه بهترین تیم آسیا و فوتبال برتر و هزاران عنوان پرطمطراق را چگونه می توان هضم کرد؟
اما برای این که بدانیم چرا کیفیت داربی پایتخت تا این حد نازل است بازگشتی به گذشته می تواند راهگشا باشد. چناچه نخستین داربی دو تیم رادر سال 1347 را مد نظر قرار داده و قهرمانی تیم ملی ایران را در جام ملت های آسیای 1968 را بنگریم ما را به این نتیجه رهنمون خواهد ساخت که در تمام سال های گذشته حاصل آن داربی های حداقل دو دوره قهرمانی در جام ملت های آسیا به سالهای 1972 و 1976 وراهیابی به جام جهانی 1978بوده است. اما داربی های اخیر پایتخت جز یاس و ناامیدی یا تساوی های پی در پی آزار دهنده و یا برد یکی از دو تیم با حداقل نتیجه و اتکا به حوادث بازی چه در پی داشته است. حال سرنوشت افشین قطبی با بازیکنانی بی رمق و پراشتباه دو تیم در جام ملت ها چگونه خواهد شد. اگر این بازی عصاره فوتبال کشور تلقی شود چگونه می توان به نتایج تیم ملی امیدوار بود و از آنها انتظار قهرمانی داشت. شاید در پایان باید تنها به تیم ذوب آهن و شاگردان منصور ابراهیم زاده دل بست و امیداور بود که با عبور از سد الهلال و راهیابی به فینال لیگ قهرمانان اندکی مرهم بر درد های تمام نشدنی این فوتبال رنجور باشند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر