امیر حسین احتشامی
شعارش معکوس برای شروع جام ملتی آغاز شده و هر چه به شروع این مسابقات نزدیکتر می شویم احساسی همراه با بیم و امید وجودمان را فرا می گیرد. پر واضح است که شروع هر تورنمنت فوتبالی اعم از مقدماتی جام جهانی، جام ملت ها، بازی های آسیا برای ما ایرانیان همواره با تشویق و دلهره بوده و در شرایط کنونی این التهابات به اوج خواهد رسید. تیم ملی در شرایطی هفته آینده نخستین دیدار خود را در برابر عراق خسته از سال ها جنگ و ویرانی اما پرقدرت و آرمانگرا آغاز می کند که کارشناسان و اهالی فنی چندان به آینده تیم قطبی امیدوار نیستند. این ناامیدی از آنجا نشأت می گیرد که شرایط فوتبال کشور در سال جاری به طور کامل با ناکامی همراه بوده و در این میان اگر راهیابی ذوب آهن به فینال لیگ قهرمانان آسیا را از این گردونه خارج کنیم سراسر شکست نصیب فوتبال ملی شده است. نوجوانان، جوانان و امیدها بی سر فرجام کار خود را پایان دادند و این بار ملی پوشان بزرگسال در محک آزمونی قرار می گیرند که عبور از آن خود پشت سر گذاشتن هفته خوان رستم است. طوفان زرد آسیا دوباره بیدار شده و شاهزاده های پارسی باید پنجه در پنجه آنها بیفکنند. فوتبالیست های شیخ نشین کوچک خلیج فارس، یعنی امارات نیز سومین حریف مقدماتی ملی پوشان کشور خواهند بود. اماراتی که اگر چه در سال های گذشته هیچ گاه نتوانسته لقمه گلوگیری برایمان باشد اما به اندازه خود آزارمان داده است. تازه گذر از خوان اول ما را به مرحله ای خواهد رساند که تنها یک اشتباه مهرخروج از قطر را برایمان به ارمغان می آورد. حساب چشم بادامی های ژاپنی و کره ای هم از دیگر رقیبیان جداست چرا که به نظر می رسد این دو تیم تمام نیروهای خارج از مرزهایشان را فرا خوانده و برای قهرمانی خواب ها دیده اند. از سعودی ها نیز نباید هرگز غافل شد. عربستانی ها با آن رقص شمشیری که فروردین ماه گذشته در ورزشگاه آزادی به راه انداختند سد راهمان در رسیدن به جام جهانی 2010 شده و اکنون نیز احتمال رویارویی با حریف دیرینه و آشنا وجود دارد. پر واضح است که با این حریفان تا بن دندان مسلح حق داریم انتظار لحظات پر اضطرابی را کشیده و هفته آینده را هفته بیم و امید بنامیم. جامی که آخرین بار ملی پوشان کشورمان به سال 1976 بر آن بوسه زدند و پس از آن سال هرگز دستمان به آن جام نرسید.اما در این سوی میدان با نگاهی به کارنامه تیم ملی در طول فعالیت افشین قطبی به عنوان سرمربی این نگرانی چندین برابر می شود چرا این مربی با انگیزه صعود به جام جهانی 2010 تیم را تحویل گرفت وحرف ازشناخت دو کره بمانند کف دست به میان آورد اما در عمل ناکامی در رسیدن به مهمترین تورنمت فوتبال جهان نصیبمان شد. پس از این رقا بت ها اگرچه در تورنمنت آسیایی معتبری حاضر نشدیم اما در سایر مسابقات دوستانه ای که برگزار کردیم تنهاپیروزی برابر کره جنوبی در سئول و یک دیدار دوستانه اندکی ما را به آینده این تیم امیدوار ساخت اما این اساس خوشبینی بلافاصله پس از نایب قهرمانی در تورنمنت غرب آسیا جای خود را به یاس و نامیدی داد. چراکه در این تورتمنت برابر کویتی مغلوب شدیم که سالهاست از گذشته پرفروغ خود فاصله گرفته است. به هر حال در این برهه حساس گریزی جز انتظار توام با بیم امید نمی توان داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر